บทเรียนจากกรณีการปกปิดข้อมูลของผู้ป่วยที่ติดโรค COVID-19 รายที่ 38 และ 39 ของประเทศไทย ทำให้ต้องมีการสั่งกักกันผู้คนที่เกี่ยวข้องอีกมากมายนั้น
 
      ผู้ป่วยที่เป็นต้นเหตุเพิ่งกลับจากประเทศญี่ปุ่นมา โดยไม่มีการกักตัวเอง เป็นเวลา 14 วันเพื่อสังเกตอาการตามที่ควรจะทำ ต่อมามีอาการคล้ายไข้ ไอ จาม จึงได้ไปตรวจ และไม่แจ้งประวัติการเดินทางให้แพทย์ทราบ ทำให้สถานพยาบาลคิดว่าเป็นปอดอักเสบธรรมดา จนกระทั่งมายอมรับทีหลังว่าไปญี่ปุ่นมา แต่กว่าจะถึงเวลานั้น ก็ทำให้ผู้ที่เกี่ยวข้องตั้งแต่แพทย์ พยาบาล บุคคลในครอบครัว ตลอดจนบุคคลที่เกี่ยวข้องกับบุคคลในครอบครัว รวมถึงสถานพยาบาล และที่ทำงานที่เกี่ยวข้องกลายเป็นกลุ่มเสี่ยงโดยไม่จำเป็น และทำให้เกิดความเสียหาย อย่างน้อยที่สุดก็คือการหยุดงาน/ปิดสถานประกอบการที่เกี่ยวข้อง แต่นั่นคงไม่น่ากลัวเท่ากับการกระทำเช่นนี้อาจลุกลามไปใหญ่โตเหมือนกรณีผู้ป่วยรายที่ 31 ของประเทศเกาหลีได้ ที่แพร่เชื้อให้กับบุคคลอื่นอีกนับร้อย ยังไม่นับว่าผู้ที่โดยสารมากับเที่ยวบินเดียวกับผู้ป่วยรายนี้ และเที่ยวบินอื่น ๆ ที่มาจากประเทศกลุ่มเสี่ยงยังมีอีกจำนวนมาก ที่ยังอาจทำให้เกิดกรณีคล้าย ๆ แบบนี้ได้อีก ซึ่งจะนำไปสู่การระบาดของโรคในระยะที่ 3 ได้ โรคนี้ระยะฟักตัวนาน ติดง่าย ติดได้แม้เมื่อไม่แสดงอาการ การจะสู้กับโรคนี้ได้สำเร็จจิตสำนึกความรับผิดชอบต่อสังคมเป็นสิ่งสำคัญมาก แม้ไม่ห่วงตัวเองก็ควรห่วงคนรอบข้าง และสังคมบ้าง เพื่อความปลอดภัยจึงควรงดการเดินทางไปยังประเทศกลุ่มเสี่ยง หรือหากเดินทางไปแล้ว สิ่งแรกที่ควรทำเมื่อกลับมาคือการเข้ารับการตรวจคัดกรองโดยทันทีโดยต้องแจ้งประวัติการเดินทางตามความเป็นจริง และแม้จะตรวจไม่พบก็ควรกักตัวเองอยู่ในบ้าน สวมหน้ากากอนามัย หลีกเลี่ยงการสัมผัส-เข้าใกล้บุคคลอื่น โดยเฉพาะอย่างยิ่งในที่สาธารณะ บุคคลรอบข้างก็มีส่วนสำคัญ หากรู้ว่าบุคคลใกล้ชิดเราเป็นกลุ่มเสี่ยงก็ต้องยืนยันให้ไปพบแพทย์ให้ได้ มิฉะนั้นตัวเราก็จะกลายเป็นผู้ที่อยู่ในความเสี่ยงไปด้วย ช่วยกันคนละไม้คนละมือเพื่อป้องกันการแพร่ระบาคของโรค COVID-19 และอย่าลืมกินร้อน ช้อนกลาง ล้างมือ และสวมหน้ากากอนามัยกันด้วยนะคะ

 #COVID19
 #เพราะความปลอดภัยเป็นเรื่องของเราทุกคน
 #ร่วมสร้างจิตสำนึกและความรับผิดชอบต่อสังคม
 #เป็นมิตรห่วงใยมุ่งสู่ความปลอดภัยอย่างยั่งยืน