แผนยุทธศาสตร์การบริหารจัดการด้านความปลอดภัย อาชีวอนามัยและสิ่งแวดล้อม พ.ศ. 2560-2564 มีความมุ่งหมายเพื่อสนับสนุนให้จุฬาลงกรณ์มหาวิทยาลัยมีการจัดการการด้านความปลอดภัย อาชีวอนามัย และสิ่งแวดล้อม ตามนโยบายที่ได้ประกาศไว้ และดำเนินงานควบคู่ไปกับแผนยุทธศาสตร์จุฬาลงกรณ์มหาวิทยาลัยระยะ 15 ปี (พ.ศ. 2555 – 2570) คือ “เป็นผู้นำ ทางปัญญา แหล่งความรู้ แหล่งอ้างอิง ที่สร้างสรรค์ศิลป์วิทยา และนวัตกรรมเพื่อการพัฒนาที่ยั่งยืน” มีดังนี้

ยุทธศาสตร์ที่ 1 การพัฒนาระบบการบริหารจัดการด้านความปลอดภัย อาชีวอนามัยและสิ่งแวดล้อม

ยุทธศาสตร์ที่ 2 การพัฒนาองค์ความรู้และศักยภาพบุคลากรด้านความปลอดภัย อาชีวอนามัยและสิ่งแวดล้อม

ยุทธศาสตร์ที่ 3 การพัฒนาคุณภาพการบริหารจัดการด้านความปลอดภัย อาชีวอนามัยและสิ่งแวดล้อม

ยุทธศาสตร์ที่ 4 การพัฒนาการสื่อสารด้านปลอดภัย อาชีวอนามัยและสิ่งแวดล้อม

ยุทธศาสตร์ที่ 5 การส่งเสริมวัฒนธรรมความปลอดภัย

แผนยุทธศาสตร์การบริหารจัดการด้านความปลอดภัย อาชีวอนามัย และสภาพแวดล้อมในการทำงาน พ.ศ.2565-2569 มีความมุ่งหมายเพื่อสนับสนุนให้จุฬาลงกรณ์มหาวิทยาลัยมีมาตรฐานการจัดการด้านความปลอดภัย อาชีวอนามัย และสภาพแวดล้อมในการทำงาน อย่างเป็นระบบและต่อเนื่อง ตามนโยบายที่ได้ประกาศไว้ และดำเนินงานควบคุมไปกับแผนยุทธศาสตร์จุฬาลงกรณ์มหาวิทยาลัยระยะ 15 ปี (พ.ศ.2555-2570) คือ “เป็นแหล่งความรู้และแหล่งอ้างอิงของแผ่นดิน เป็นผู้นำทางปัญญา เพื่อการพัฒนาที่ยั่งยืน” เพื่อนำไปสู่การเป็น World Class University และเป็นมหาวิทยาลัยที่มีการพัฒนาโครงสร้างพื้นฐานทั้งส่วนกายภาพและระบบสนับสนุนที่จำเป็น เพื่อให้ประชาคมของจุฬาลงกรณ์มหาวิทยาลัยมั่นใจได้ว่าการดำเนินงานในภารกิจใด ๆ จะได้รับการป้องกันอุบัติเหตุใด ๆ ที่อาจจะเกิดขึ้น และเพื่อให้ประชาคมของจุฬาลงกรณ์มหาวิทยาลัยมีจิตสำนึกและมีส่วนร่วมในการปฏิบัติกิจกรรมต่าง ๆ ให้เป็นไปตามมาตรฐานที่เกี่ยวข้องด้านความปลอดภัย อาชีวอนามัย และสิ่งแวดล้อมอย่างเคร่งครัด ทั้งระดับมหาวิทยาลัย และระดับประเทศ จนเกิดเป็นวัฒนธรรมการป้องกันในจุฬาลงกรณ์มหาวิทยาลัย

ประกอบด้วย 4 ยุทธศาสตร์ ดังนี้

ยุทธศาสตร์ที่ 1 การจัดการด้านความปลอดภัย อาชีวอนามัย และสภาพแวดล้อมในการทำงาน

ยุทธศาสตร์ที่ 2 การพัฒนามาตรฐานความปลอดภัย อาชีวอนามัย และสภาพแวดล้อมในการทำงาน

ยุทธศาสตร์ที่ 3 การพัฒนาองค์ความรู้และศักยภาพของนิสิตและบุคลากร

ยุทธศาสตร์ที่ 4 การสร้างความตระหนักรู้จนเกิดเป็นวัฒนธรรมการป้องกัน